Liczba ludności Luksemburga od 1960 do 2023 (historycznie) W roku 2022 liczba ludności w Luksemburgu wynosiła 628 000. Od 1960 roku nastąpił wzrost średniego wieku z 36,3 lat do 40,2 obecnie. Liczba mieszkańców miast wzrosła z 367 434 (84,2%) w 2000 roku do 585 000 (92,0%) w roku bieżącym. Od 1980 gęstość zaludnienia Luksemburga Podpisany w Rzymie Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą (EWG) to nie jedyny dokument sygnowany przez Belgię, Francję, Holandię, Luksemburg, Włochy i Republikę Federalną Niemiec w 1957 roku. Deklaracje złożone 25 marca 1957 roku miały także istotne znaczenie z punktu widzenia bezpieczeństwa energetycznego Europy. Luksemburg jest członkiem praktycznie wszystkich znaczących organizacji o charakterze wielostronnym: systemu ONZ, WTO, OECD, UE, NATO itd. W latach 2013-2014 oraz 2020-22 Luksemburg był jednym z dziesięciu niestałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ, a w 2015 r. sprawował półroczną prezydencję w Radzie Unii Europejskiej. Euro 2024: Luksemburg - Islandia. Relacja i wynik na żywo. 08.09.2023, 18:45 Piłka nożna. Luksemburg i Islandia staną naprzeciwko siebie w meczu eliminacji mistrzostw Europy 2024. Relacja i wynik na żywo meczu Luksemburg - Islandia na Polsatsport.pl. Początek o godzinie 20:45. Luxembourg Tourism: Tripadvisor has 207,382 reviews of Luxembourg Hotels, Attractions, and Restaurants making it your best Luxembourg resource. 1. stawki wspólnej taryfy celnej – średnia arytmetyczną ceł stosowanych na terenie czterech terytoriów celnych, jakie obejmuje Wspólnota. 2. podstawa: cła stosowane w dniu 1 stycznia 1957 roku . 3. Stawki wspólnej taryfy celnej nie mogą przekraczać: a) 3% - na produkty objęte pozycjami taryfy celnej, lista B; DS. PODATKÓW I UNII CELNEJ Polityka Celna, Prawodawstwo, Taryfa Prawo Celne. Bruksela, Taxud/A2/ TAXUD/ Wersja oryginalna EN . IMPORT I EKSPORT PRZESYŁEK O NISKIEJ WARTOŚCI – PAKIET DOTYCZĄCY VAT W HANDLU ELEKTRONICZNYM „Wytyczne dla państw członkowskich i przedsiębiorców” Rewizja 1 . WERSJA OSTATECZNA khRVa. Belgia, Holandia, Luxemburg, Francja, Dania, Norwegia znalazły się pod okupacją niemiecką w roku 1940 gdy Wehrmacht odniósł największy sukces pobijając je w bardzo szybkim czasie. Zaczynając od Holandii, wojska tego kraju stawiały zacięty opór wojskom niemieckim co zaskakiwało wojska niemieckie i samych nazistów. Opór Holendrów został przełamany w wyniku bombardowania największego portu holenderskiego Rotterdamu. Przyspieszyło to kapitulację armii holenderskiej lecz nie rządu holenderskiego. Rząd i królowa Wilhelmina w raz z rodziną postanowiła schronić się na wyspach brytyjskich i kontynuować opór wobec okupantów niemieckich. W przemówieniach radiowych wzywała naród do walki. Holendrzy pomimo klęski zaczęli tworzyć ruch oporu. Sam Hitler uznał holenderską królową za jedną z najniebezpieczniejszych osób w Europie. Wszelkie jednak próby likwidacji królowej spełzały na niczym. Okupowana Holandia miała się stać według zamierzeń nazistów częścią III Rzeszy. W działaniach zmierzających do tego celu władze okupacyjne miał wspomagać Holenderski Ruch Narodowosocjalistyczny. Rozpoczęły się prześladowania żydów oraz ich deportację do obozów zagłady. Następowało to oczywiście po dokonaniu grabieży majątków żydowskich. Holenderscy Żydzi byli bardzo zamożni zajmowali się bowiem obróbką diamentów, posiadali cenne zbiory sztuki które bardzo interesowały nazistowskich dygnitarzy. Żydzi zostali zmuszeni do życia w ukryciu czego najlepszym przykładem jest chociażby los Anny Frank. Przemysł Holenderski został przyporządkowany przemysłowi III Rzeszy. Na czele administracji cywilnej Hitler postawił zasłużonego dla reżimu nazistowskiego polityka Arthura Seyssa Inquarta, który sprawdził się na terytoriach austriackich, przyłączonych do III Rzeszy w 1938 roku. Teraz miał spacyfikować Holandię. Kilka tysięcy Holendrów zgłosiło się do SS, utworzono nawet Narodowosocjalistyczny Legion Holenderski walczący u boku III Rzeszy w wojnie ze Związkiem Radzieckim. Nie zmienia to faktu, że wielu Holendrów zapłaciło często najwyższą cenę za działalność ruchu oporu. Gdy III Rzesza zaczęła ponosić klęski na froncie wschodnim i zachodnim Holendrzy postanowili pomóc aliantom. Operacja Market Garden okazać się miała klęską aliantów jednak pokazywała że naród holenderski potrafi podjąć walkę, wielu Holendrów pomagało w opiece nad rannymi spadochroniarzami, a niekiedy sami chwytali za broń Odpowiedzią władz niemieckich było wprowadzenie stanu wyjątkowego na terenie okupowanej części Holandii , co zaowocowało falą głodu na tych terenach. Holendrzy mieli okazywać jeszcze przez długie lata wdzięczność żołnierzom polskim próbującym pomóc Holendrom w ich drodze do niepodległości. Holandia została wyzwolona dopiero w maju 1945 roku gdy wojska niemieckie postanowiły w obliczu katastrofalnej sytuacji militarnej skapitulować przed wojskami alianckimi. Arthur Seyss Inquart został schwytany przez żołnierzy Kanadyjskich w połowie maja 1945 roku. Osądzony w Norymberdze i stracony przez powieszenie. Okupacja Niemiecka pozostawiła jednak trwały ślad w społeczeństwie holenderskim do dziś. W latach 80- tych i 90- tych zdarzały się ataki na kibiców niemieckich drużyn piłkarskich. Gdy tylko autobus z niemieckimi kibicami bądź piłkarzami jechał w stronę stadionu był obrzucany kamieniami. Do dzisiaj Holendrzy choć znają język niemiecki nie chcą mówić w tym języku. Prędzej można porozumieć się po angielsku niż po niemiecku. Belgowie pamiętając o tym co spotkało ich kraj i społeczeństwo podczas I wojny światowej postanowili zainwestować w system fortyfikacji. Społeczeństwo belgijskie stało się nieufne nawet wobec państw dawnej Ententy. Belgijski plan obrony zakładał że wojska alianckie zostaną wpuszczone na tereny Belgi tylko gdy wojska niemieckie znajdą się w rejonie Brukseli. Belgowie mieli nadzieje że tereny ufortyfikowane uchronią ich kraj przed wojskami niemieckimi. Armia Belgijska mogła się poszczycić Twierdzą Eben-Emael z potężnymi schronami i artylerią. Z załogą składającą się z 800 żołnierzy. Słabością miał się okazać brak obrony przeciwlotniczej. Belgowie nie przewidzieli jeszcze jednej ważnej rzeczy. Świat zmienił się od roku 1918 armie państw świata miały czołgi , samoloty. W armii belgijskiej było niewiele czołgów samolotów. Gdy w maju 1940 roku armie niemieckie przetoczyły się przez Holandię Belgia poczuła się zagrożona nie chciała jednak wpuszczać na swoje terytorium wojsk francuskich i brytyjskich. Wciąż uważano że Eben-Emael powstrzyma wojska niemieckie na tak długo że możliwe będzie ściągnięcie wojska belgijskiego i odrzucenie wroga. Twierdza Eben-Emael padnie jednak w wyniku akcji 80 spadochroniarzy niemieckich wyposażonych w ładunki wybuchowe. 800 żołnierzy poddało się bez większych walk wojskom niemieckim w ciągu kilku godzin walk!. Droga do Brukseli oraz do Francji staje otworem. W tedy dopiero rząd Belgijski decyduje się na pomoc Francji. Granicę przekracza jedna francuska dywizja ! z niepełnymi stanami dywizyjnymi. Rząd Belgijski ucieka do Francji inaczej postępuje król Leopold III, woli mimo nalegań rządu pozostać wśród żołnierzy. Wkrótce zostanie aresztowany w areszcie domowym przez żołnierzy niemieckich. Król będzie się starał unikać inicjatyw politycznych. W listopadzie spotyka się z Hitlerem w Berchtersgarden, w górskiej rezydencji Hitlera. To spotkanie będzie traktowane na równi ze zdradą przez emigrację belgijską. Oczywiście nikt nie chce pamiętać o tym że dzięki mediacji króla zostaje wypuszczonych z obozów jenieckich ponad 50 tysięcy belgijskich żołnierzy, do tego jeszcze zostanie polepszona sytuacja materialna Belgów. Król pozostanie jednak jeńcem aż do roku tym samym czasie Belgia zostaje podporządkowana administracji niemieckiej. Zaczyna działać belgijski ruch nazistowski z Leonem Degrelle na czele. To o nim Hitler miał powiedzieć, że "gdyby miał syna to chciałby by swym fanatycznym oddaniem przypominał Dergle". Walonowie oraz Flamandowie, którzy wierzą ślepo w nazizm zaciągają się na ochotnika do Wehrmachtu, SS. Zostaje utworzone belgijskie SS z Degrelle na czele. Powstaje Legion SS Wallonien, walczący z niezwykłym fanatyzmem na froncie wschodnim. Ruch oporu istnieje jednak jest słaby. W roku 1944 ziemie belgijskie zostają wyzwolone z rąk niemieckich. Nie dojdzie jednak pełnego osądzenia nazistowskich zbrodniarzy belgijskich. Leon Degrelle ucieknie do Hiszpanii gdzie umrze w roku 1994. Nigdy nie stanął przed sądem i nie odpowiedział za swoje czyny. Do dziś w Belgii żyje wielu dawnych belgijskich nazistów członków SS, których spotkały nie wielkie kary. W zeszłym roku doszło do protestów dawnych belgijskich SS manów służących w Waffen SS. Domagali się rent ze strony państwa niemieckiego. Zapominając, że wojska SS zostały uznane za organizację przestępczą. Luxemburg- Te niewielkie państwo otoczone przez Niemcy Francję i Belgię szybko wpadło w roku 1940 w ręce III Rzeszy. Nie wielka armia luxeburska nie była w stanie stawić długiego oporu wojskom niemieckim ale tak jak armia holenderska stawiła symboliczny opór. Wielka księżna Charlotta nie miała zamiaru postępować tak jak Leopold III w Belgii. Wybrała emigrację i walkę razem z rządem, przeciwko okupantom. Co dziennie od roku 1940 do 1945 przemawia przez BBC do swoich poddanych i zachęca do tworzenia ruchu oporu. Luxemburczycy pozostaną wierni tym wezwaniom. W każde urodziny królowej, po każdej pacyfikacji strajków, prześladowaniu żydów mury stolicy Luxemburga jak i miast pokrywają się portretami władczyni. Członkowie ruchu oporu giną z okrzykami na cześć władczyni. Naziści przejmują administrację, na której czele staje Gustav Simon nazista znany ze swojej brutalności i ślepego oddania Hitlerowi. To on wydaje wyrok śmierci na rodzinę książęcą i wyznacza nagrodę za informacje o pobycie księżnej Charlotty. Luxemburg pozostanie do połowy kwietnia 1945 pod władzą nazistów, gdy zostanie wyzwolony przez wojska amerykańskie. Również w roku 1940 Dania i Norwegia w wyniku Niemieckiej Ofensywy nazwanej Weserűbing dostają się pod panowanie niemieckie. Walki skromnych sił duńskich trwały dwa dni. Dania stała się protektoratem III Rzeszy, mógł działać parlament . Król nie uciekł za granicę. Nie oznaczało to, że sprzyjał Niemcom. Sprzyjał powstaniu ruchu oporu, a jego pałac w Sorgenfri był jedną z siedzib ruchu. Następca tronu uciekł do Wielkiej Brytanii gdzie zaczął tworzyć ruch oporu. Sam król jednak nie rezygnował z prostego trybu życia podczas okupacji, codziennych spacerów bez eskorty po ulicach Kopenhagi, rozmów z poddanymi. Dziwiło to Niemców, którzy nie mogli uwierzyć w to co widzą. W okupowanej Danii Niemcy nie wprowadzili restrykcyjnych przepisów antyżydowskich. Społeczność żydowska nie była liczna liczyła około 3 tyś ludzi, którzy zostali ewakuowani dzięki królowi Danii do Szwecji. Władze niemieckie nigdy nie wymagały wprowadzenia na tych terenach noszenia żółtej gwiazdy Dawida. Duńscy naziści będą jednak w stanie wstępować do formacji SS. Jak się szacuje co najmniej 12 tyś Duńczyków znalazło się w tej formacji. Dania zostaje wykorzystana jako baza dla niemieckich okrętów podwodnych oraz samolotów. Zostanie wyzwolona dopiero w roku 1945, gdy na te tereny wkroczą Brytyjczycy. Norwegia- znalazła się w roku 1940 pod okupacją wojsk hitlerowskich. Walki trwały jednak dłużej niż w Danii. Niemcy ponieśli znaczne straty wojskowe zwłaszcza jeśli chodzi o flotę. Najwyższa władza spoczywała w rękach komisarza Rzeszy Terbovena. Istniała Norweska Partia Faszystowska kierowana przez Widkuna Quislinga, który został postawiony na czele pro- nazistowskiego rządu Norweskiego, w praktyce jednak najwięcej do powiedzenia miał komisarz Rzeszy Josef Terboven. Król i rząd udali się na emigrację. Norwegowie nie złożyli broni. Choć dość sporo Norwegów znalazło się w SS to jednak byli i tacy, którzy walczyli i to dość skutecznie z okupantem. Norwegię wykorzystywano jako bazę dla niemieckiej floty, jako miejsce produkcji ciężkiej wody tak potrzebnej dla niemieckich prac nad bronią jądrową. To w portach norweskich bazował największy niemiecki Pancernik Tyrpitz. Norwegia była bardzo ważną bazą surowcową gdzie były składowane surowce sprowadzane ze Szwecjii. Tak samo jak Dania Norwegia będzie wyzwolona w roku 1945, Niemcy poddali się wojskom brytyjskim. Rozpoczęły się procesy kolaborantów wśród nich Vidkuna Quislinga skazanego na śmierć. dodaj komentarz » Po co w wierszach używane jest porównanie ? Jaki ma ono cel ? ROZWÓJ ORGANIZACJI REGIONALNYCH W EUROPIE I ŚWIECIE Organizacją Regionalną (ang. Regional Organisation) nazywamy taką organizację, która zajmuje się sprawami konkretnego regionu, bądź kontynentu. Jej statut wyraźnie określa jakie kraje mogą wchodzić w skład danej organizacji. Pierwszą taką organizacją w Europie była Rada Europy (ang. Council of Europe). Po II wojnie światowej za integracją powojennej Europy wypowiadało się wielu polityków alianckich, w tym także Winston Churchill, który postulował powołanie do życia regionalnych unii politycznych, które w przyszłości stałyby się częściami składowymi Światowych Stanów ORGANIZACJI REGIONALNYCH W EUROPIE I ŚWIECIEOrganizacją Regionalną (ang. Regional Organisation) nazywamy taką organizację, która zajmuje się sprawami konkretnego regionu, bądź kontynentu. Jej statut wyraźnie określa jakie kraje mogą wchodzić w skład danej organizacji. Pierwszą taką organizacją w Europie była Rada Europy (ang. Council of Europe). Po II wojnie światowej za integracją powojennej Europy wypowiadało się wielu polityków alianckich, w tym także Winston Churchill, który postulował powołanie do życia regionalnych unii politycznych, które w przyszłości stałyby się częściami składowymi Światowych Stanów Zjednoczonych. Dnia 5 maja 1949 r., w wyniku podpisania przez 10 państw (Belgię, Danię, Francję, Holandię, Irlandię, Luksemburg, Norwegię, Szwecję, Wielką Brytanię i Włochy) tzw. Traktatu londyńskiego, powołano do życia Radę Europy. Początkowo organizacja miała na celu popieranie demokratycznego rozwoju krajów członkowskich i umacnianie dziedzictwa kulturowego Europy. Dopiero w latach rozpadu imperium radzieckiego Rada zyskała. większe znaczenie, stała się tym samym pierwszym ogniwem integrującym kraje obydwu systemów. Obecnie, Rada Europy zajmuje się wszystkimi ważnymi problemami nurtującymi społeczność europejską. Mam tu na myśli prawa człowieka, rolę mass-mediów we współczesnym świecie, współpracę prawną, kwestie problematyki socjalnej i ekonomicznej, problemy zdrowia, nauczania, kultury, dziedzictwa, sportu młodzieży, władz lokalnych, regionalnych, środowiska naturalnego. Jedynie w sprawie dotyczącej obrony Rada nie zabiera głosu. Aktualnie w skład Rady wchodzi 46 państw członkowskich. Jej organami są: Sekretarz Generalny Rady Europy, Komitet Ministrów, Zgromadzenie Parlamentarne, Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Europy. Nieoficjalnym organem Rady Europy jest Europejski Trybunał Praw Człowieka. Również w latach 50-tych udało się powołać do życia organizacje, które przesądziły o ostatecznym powodzeniu europejskiej integracji. 18 kwietnia 1951 r. Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, RFN i Włochy podpisały tzw. Traktat paryski stanowiący o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (franc. Communauté Européenne du Charbon et de l’Acier). Jej pomysłodawcą był francuski polityk Robert Schuman. EWG powołana na okres 50 lat, wygasła z dniem 22 lipca 2002r. Celem powstania EWWiS było utworzenie wspólnego rynku węgla i stali, oraz pochodnych produktów. W ówczesnej epoce produkty te miały znaczenie strategiczne. Tym samym traktat tworzył dogodne możliwości kontroli nad niemieckim przemysłem ciężkim. Do najważniejszych zadań Wspólnoty zaliczano: pomoc w rozwoju gospodarczym państw członkowskich, zapewnienie regularnych dostaw węgla i stali i stworzenie równych szans dostępu do nich, polepszenie warunków pracy i życia robotników, rozwój wymiany międzynarodowej przy jednoczesnej likwidacji ceł, opłat, subwencji i ograniczeń ilościowych, które mogłyby naruszać wolność konkurencji. Organami najwyższymi były:  Wysoka Władza przekształcona w ‘67r. w Komisję Europejską. Ta natomiast stała się jednym organem zarządzającym trzema Wspólnotami Europejskimi (EWWiS, EWG i Euratomu);  Rada Ministrów połączona później z Radami EWG i Euratomu;  Trybunał Sprawiedliwości i Parlament Europejski – będące również organami trzech Wspólnot;  Komitet Doradczy Komisji Węgla i Stali stała się praktycznie zalążkiem Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i egzystowała (posiadając te same władze) do 1967 roku wspólnie z EWG oraz Euratomem, stając się następnie częścią tzw. Wspólnot Wspólnota Gospodarcza (franc. Communauté Economique Européenne) powstała w wyniku procesów integracyjnych europejskich państw demokratycznych. Proces ten polegał na tworzeniu wspólnych instytucji ekonomicznych, politycznych i prawnych. 24/25 marca 1957 r. 6 krajów EWWiS podpisało w Rzymie tzw. Traktaty rzymskie o utworzeniu EWG oraz Euratomu. Główne cele EWG to: równomierny rozwój gospodarczy państw członkowskich, spójność ekonomiczna, wzrost stopy życiowej, zniesienie ograniczeń celnych i ilościowych, swobodny przepływ ludzi, towarów, usług i kapitału, wspólna polityka w zakresie handlu, rolnictwa, transportu, ochrony środowiska, ochrony energetycznej, kulturalnej, ujednolicanie wolnego rynku i ustawodawstwa państw członkowskich, oraz stowarzyszenie i szeroka współpraca z krajami Trzecimi. Jeden z najważniejszych celów pierwotnych EWG został zrealizowany, a mianowicie doprowadzenie do wspólnego rynku, unii gospodarek i walut. Organy EWG są zarazem organami obecnej Unii z Komisją Europejską, Parlamentem Europejskim, Radą Ministrów, Trybunałem Sprawiedliwości Trybunałem Obrachunkowym i Komitetem Ekonomiczno-Społecznym na czele. EWG rozpoczęła swą działalność 1 I 1958 r., a w 1993 r. zmieniła nazwę na Wspólnotę Europejską. Europejska Wspólnota Energii Atomowej, tj. EURATOM (ang. European Atomic Energy Community) podobnie jak EWG powstała na mocy Traktatów rzymskich w 1957r. Głównym celem Euratomu jest pokojowe wykorzystanie energii jądrowej i rozwój wspólnego rynku związanego z tą energią. Organizacja ta zajmuje się również rozwojem badań w tej dziedzinie oraz ustalaniem jednolitych norm ochrony radiologicznej. Na mocy traktatu fuzyjnego od 1967 r. wszystkie trzy Wspólnoty Europejskie mają wspólne organy. Instytucjami charakterystycznymi tylko dla Euratomu są: Wspólny Ośrodek Badań Jądrowych, Agencja Zaopatrzenia, Komitet Naukowo-Techniczny, Służba Bezpieczeństwa i Kontroli, oraz Komitet Doradczy do Spraw Badań. Reasumując, Wspólnoty Europejskie – to organizacja, która wchłonęła EWG, Euratom i EWWiS a od l XI 1993 r. nosi nazwę Unii Europejskiej. Inną, równolegle istniejącą organizacją była EFTA, czyli Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu (ang. European Free Trade Association). Ta unia celna państw europejskich, utworzona została 4 I 1960 r. z inspiracji brytyjskiej w Sztokholmie. Państwa założycielskie to Austria, Dania, Finlandia, Lichtenstein, Islandia, Norwegia, Portugalia, Szwecja, Szwajcaria i Wielka Brytania. W swych pierwotnych założeniach EFTA miała stanowić alternatywę dla uwikłanej w spory polityczne EWG. Celem krajów członkowskich było stworzenie strefy wolnego handlu w obrocie towarami przemysłowymi, wzrost produkcji, zatrudnienia, oraz rozwój światowego handlu w oparciu o zasadę uczciwej konkurencji. W miarę wstępowania do Wspólnot Europejskich, poszczególni członkowie stowarzyszenia opuszczali jego szeregi. EFTA nigdy nie stało się konkurencją dla EWG ze względu na dysproporcje w ekonomicznym rozwoju jego członków, rozbicie geograficzne, oraz atrakcyjność gospodarczą EWG. Obecnie członkami EFTA pozostają: Lichtenstein, Islandia, Norwegia i Szwajcaria. Z kolei na wschodniej części kontynentu, zdominowanej przez ZSRR, w 1949 r. powstała Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej. Współpraca opierała się na własności państwowej, centralnym planowaniu państwowym, monopolu handlu zagranicznego i innych przesłankach wynikających z ówczesnego ustroju społeczno-gospodarczego. Tak więc wraz z upadkiem bloku radzieckiego przestała również istnieć Rada. W kwestii dotyczącej bezpieczeństwa Europy Zachodniej Wielka Brytania wraz z Francją, Belgią, Holandią i Luksemburgiem, podpisały 17 III 1948 Pakt brukselski, na mocy którego powstała tzw. Unia Zachodnia (ang. Western Union). Unia była organizacją polityczno-wojskową, mająca na celu wspólną obronę. Została założona głównie z obaw przed Niemcami. Jako pierwsza europejska organizacja militarna dała w 1949 roku impuls do utworzenia Paktu Północnoatlantyckiego. Poprawnie brzmiąca nazwa to Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego (North Atlantic Treaty Organization), w skrócie NATO. NATO to sojusz państw Europy Zachodniej, Stanów Zjednoczonych i Kanady, powołany w Waszyngtonie dnia 4 IV 1949 r. Układ podpisało 12 państw europejskich, w składzie: Belgia, Dania, Francja, Holandia, Islandia, Luksemburg, Norwegia, Portugalia, Wielka Brytania, Włochy, oraz USA i Kanada. Początkowym celem istnienia organizacji była obrona militarna przed ZSRR. Jednakże zgodnie z 51 art. Karty Narodów Zjednoczonych układ ma charakter obronny. Jego treść przewiduje wzajemną pomoc wojskową na wypadek jakiegokolwiek ataku na jednego z członków porozumienia. Siedzibą władz NATO były kolejno: Londyn (do’52), Paryż (do ’66) i Bruksela. Najwyższym i jedynym organem statutowym jest Rada Atlantycka z Sekretarzem Generalnym na czele. Rada zajmuje się wyznaczaniem dyrektyw władzom wojskowym, obroną cywilną, prowadzeniem konsultacji politycznych między członkami, i ustalaniem wysiłku zbrojeniowego tychże państw. Najwyższym organem wojskowym jest Komitet Wojskowy. Początkowo NATO funkcjonowało zgodnie z doktryną masowego odwetu, a od 1961 r. elastycznego reagowania. W odpowiedzi na przyjęcie do NATO Republiki Federalnej Niemiec (nie była gotowa uznać status quo terytorialnego w Europie), państwa bloku radzieckiego stworzyły w 1955 r. Układ Warszawski. Jednak atak państw Układu na Czechosłowację (należącej nota bene do Układu) w 1968 r. odsłonił jego prawdziwy charakter, a mianowicie chęć podporządkowania państw członkowskich Związkowi Radzieckiemu. Dopiero zawarcie porozumienia RFN z ZSRR, Polską i Czechosłowacją potwierdzającego terytorialne status quo w Europie doprowadziło do powołania Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. Celem OBWE było ustanowienie zasad pokojowego współistnienia na kontynencie w warunkach istniejącego podziału. Aktualnie, Organizacja ma charakter zbliżony do Rady Europy, jednakże program zadań poszerzony został o zagadnienia bezpieczeństwa. Do innych organizacji międzynarodowych, mających mniejszy zasięg należą: Wspólnota Niepodległych Państw zrzeszająca byłe republiki Związku Radzieckiego. Rada Nordycka, czyli Rada Konsultatywna Państw Skandynawskich. Powołana została 1 I 1953 przez rządy Danii, Islandii, Norwegii i Szwecji, poszerzona o Norwegię w 1955 r. Statut określa zadania Rady jako funkcje doradcze w stosunku do parlamentów i rządów państw członkowskich w dziedzinach ekonomicznych, socjalnych, kulturalnych, prawniczych, komunikacyjnych, itp. Jej siedziba znajduje się w co do zasięgu i znaczenia organizacje regionalne poza Europą to: Organizacja Państw Amerykańskich –OPA (Organisation of American States) założona 2 V 1948 r. w Bogocie przez IX Międzynarodową Konferencję Amerykańską. Do członków pierwotnych zaliczamy: Argentynę, Boliwię, Brazylię, Chile, Dominikanę, Ekwador, Gwatemalę, Haiti, Honduras, Kolumbię, Kostarykę, Kubę, Nikaraguę, Panama, Paragwaj, Peru, Salwador, Urugwaj, USA i Wenezuelę. Państwa te postawiły sobie za cele: utworzenie strefy bezatomowej, wspólną ochronę środowiska, zapewnienie prawa do suwerenności i dysponowania zasobami naturalnymi, itp. Organizacja Jedności Afrykańskiej – OJA (Organisation of African Unity). Stanowi ją 41 państw afrykańskich, Algieria, Egipt, Etiopia, Libia, Maroko, Rwanda, Senegal, Somalia, Sudan, Tunezja, Zair, itd. Obecnie istnieje pod nazwą Unii Afrykańskiej, która organizuje współpracę między państwami członkowskimi, celem wzmocnienia solidarności, bezpieczeństwa i rozwoju gospodarczego. Liga Arabska założona w Kairze Paktem Ligi Państw Arabskich, podpisanym 22 III 1945 przez szefów rządów Arabii Saudyjskiej, Egiptu, Iraku, Jemenu, Libanu, Syrii, Transjordanii. Najwyższym organem jest Rada. Sekretarz Generalny organizuje prace 10 stałych Komitetów d/s politycznych, kulturalnych, socjalnych, wojskowych, zdrowia, arabskich praw człowieka, itp. Stowarzyszenie Narodów Południowo-Wschodniej Azji – ASEAN (Association of South East Asian Nations). Stowarzyszenie to powstało w 1967 r. w Bangkoku przez Filipiny, Indonezję, Malezję, Singapur i Syjam z zadaniem popierania współpracy ekonomicznej i organizacje finansowe: Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju - EBOR (ang. European Bank For Reconstruction and Development) jest instytucją finansową o charakterze regionalnym. Powołanie jej do życia nastąpiło przez podpisanie umowy 40 państw i dwóch organizacji: Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i Europejskiego Banku Inwestycyjnego. Głównym celem, dla którego utworzono Bank, była pomoc finansowa państw Zachodu na rzecz państw Europy Środkowej i Wschodniej w ich procesie transformacji ustrojowej i zmian w modelu gospodarczym, tj. przejście od gospodarki państwowej, centralnie zarządzanej do gospodarki wolnorynkowej. EBOR wspiera również działania związane z wdrażaniem strukturalnych i sektorowych reform gospodarczych. Promuje konkurencyjność, prywatyzację i przedsiębiorczość, z uwzględnieniem specyficznych potrzeb poszczególnych krajów. Poprzez swoje inwestycje Bank promuje również działalność sektora prywatnego, umacnianie instytucji i systemów prawnych oraz rozwój infrastruktury niezbędnej dla funkcjonowania sektora prywatnego. Działalnością EBOR-u kierują: Rada Gubernatorów, Rada Dyrektorów, komitet Wykonawczy i Sekretarz Generalny. Na siedzibę Banku wybrano inwestycyjne EBOR w Polsce wg struktury sektorowejŹródło: E. Latoszek, M. Proczek, Organizacje międzynarodowe, Założenia, cele, działalność; Dom Wydawniczy Elipsa, Warszawa 2001, s. 256Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) Utworzony na mocy Traktatu rzymskiego rozpoczął pracę 1 stycznia 1958 roku. Działalność Banku jest nadzorowana przez Radę Unii Europejskiej. Członkami zaś są państwa należące do Wspólnot Europejskich. Działalnością Banku kierują: Rada Gubernatorów, Rada Dyrektorów, Komitet Kierowniczy i Komitet kontrolny. Istotą działania Banku jest finansowanie projektów we wszystkich gałęziach gospodarki:Projektów dotyczących rozwoju regionów słabiej rozwiniętych,Projektów dotyczących modernizacji i przekształcania przedsiębiorstw,Projektów, które ze względu na swoje rozmiary lub charakter nie mogą być w pełni sfinansowane przez poszczególnych członków Wspólnoty. W przypadku Polski międzynarodowe instytucje finansowe odegrały istotną rolę w procesie transformacji systemowej. Przejście do gospodarki rynkowej wymagało wdrożenia w życie szeregu reform. Nie byłoby to możliwie bez finansowego wsparcia zagranicy. Służyć temu miała współpraca z MFW, Bankiem Światowym, EBOR oraz EBI. Komisja Europejska stwierdziła że selektywne korzyści podatkowe przyznane przez Belgię w ramach obowiązującego w kraju systemu opodatkowania nadmiernych zysków są nielegalne w świetle unijnych przepisów dotyczących pomocy European Commissionhas concluded that selective tax advantages granted by Belgium under its"excess profit" tax scheme are illegal under EU state aid Komisja stwierdziła że korzyści podatkowe przyznane przez Belgię na wybirczych zasadach co najmniej 35 spłkom międzynarodowym głwnie z UE w ramach jej systemu opodatkowania nadmiernych zyskw jest nielegalny i niezgodny z zasadami pomocy the Commission concluded that selective tax advantages granted by Belgium to least 35 multinationals mainly from the EU under its"excess profit" tax scheme are illegal under EU state aid postępowanie Komisji wszczęte dnia 13 lipca 2009 r. toczy się szybko przy aktywnej współpracy ze strony władz belgijskich i dotyczy szeregu środków zastrzyków kapitałowych zwolnienia ze zobowiązań z tytułu emerytur przekazania budynków i zwolnień Commission's current investigation opened on 13 July 2009 is proceeding swiftly with active cooperation from the Belgian authorities and concerns anumber of measures including the compensation granted by Belgium for public service tasks capital injections relief of pension liabilities transfer of buildings and tax ćwierćfinale Szwajcarzy zostali wyeliminowani przez programów stabilności przedstawionych przez Belgię i Hiszpanię;Updated stability programmes presented by Belgium and Spain;Fines imposed and reductions granted by the przez Belgię roczna aktualizacja programu stabilności tego kraju annual update of its stability programme się programy zwalczania choroby Aujeszky'ego przedstawione przez Belgię i programmes presented by Belgium and the Netherlands for the eradication of Aujesky's disease are hereby droga do Szwajcarii prowadzi przez Belgię Luksemburg i the schools are built by Belgium Germany France products are signed with Microsoft Authenticode granted by zatwierdza opracowaną przez Belgię strategię realizacji polityki spójności na lata Commission approves the strategy chosen by Belgium to implement the 2007-2013 Cohesion soon be granted by Allah this lack of knowledge has opinię na temat programu stabilności przedstawionego przez Belgię oraz programu konwergencji przedstawionego przez adopted opinions on Belgium's stability programme and Poland's convergence zrobili w pierwszej wojnie światowej i zaskoczył Francuzów przechodząc przez Belgię w did in the First World War and surprised the French by going through Belgium in a bow. Wyniki: 3727, Czas: Bogato ilustrowana popularna monografia niemieckiego blitzkriegu, który zakończył się bardzo szybkim opanowaniem Francji, Holandii, Belgii i Luksemburga. Francuska koncepcja strategii obronnej, której ucieleśnieniem stała się rozbudowana Linia Maginota, okazała się zgubna i nieprzystająca do niemieckiej idei zadawania szybkich ciosów przy współdziałaniu wszystkich rodzajów broni, zwłaszcza lotnictwa, oraz dominacji na polu walki jednostek pancernych. Autorzy przedstawiają działania zbrojne zakończone ewakuacją z Dunkierki brytyjskich sił ekspedycyjnych. Książka zawiera historię tej kampanii, najważniejsze bitwy i potyczki, uzbrojenie i wyposażenie obu stron (także poniesione przez nie straty) - a także jej następstwa dla Europy, która po podpisaniu aktów kapitulacji znalazła się w znacznej części pod nazistowską dominacją.

zawarcie unii celnej przez belgię holandię i luksemburg